Brink - 3a De foto hieronder zal iedereen die nu in Gieten woont of er vroeger heeft gewoond wel herkennen. Het is het huis van de notaris. In mijn jeugd was dat de heer Gramser.
Na Gramser kwam Vos als notaris. Ook notariaten zijn
met de tijd meegegaan. De persoonlijke belichaming van de functie
verdween en werd vaak onderdeel van een of andere, meer personen
omvattende, bedrijfsvorm. Het lijkt er op dat dit nu in Gieten ook het
geval is: het staat nu bekend als Aa en Hunze notariaat. Weg
is het beeld van een erudiete heer omringd door sigarenrook, die
prevelend de bepalingen van de voorliggende acte aan de comparanten
voorleest.
Bij een Oostermoerfeest was Rieksie verkleed als
middeleeuwse ridder met zo’n helm met een opklapbaar vizier. Na een
hele dag feesten en borrelties drinken was Rieksie plotsklaps
verdwenen. Medefeestgangers togen naar Café Huting, waar Rieksie in
de kost was en troffen hem aan snurkend in bed, waarbij het vizier
bij het inademen omhoog ging en bij het uitademen weer naar beneden
klapte, zo heb ik uit overlevering van
Jan en Jannes Speelman. Stark verhaol,
volgens mij." Omdat we sommige situaties nooit anders hebben gekend denken we vaak dat iets ook altijd zo is geweest. Dat was ook het geval met het notarishuis. Heeft u geweten dat we vroeger voor de aanschaf van een bed naar dit huis gingen? Het was een beddenwinkel!
In 1890 had Timmer hier een manufacturen- en beddenzaak, maar die werd in dat jaar verkocht aan Johann Bernhard Holthinrichs. Die heeft hier met zijn broer tot 1918 gezeten. Toen verhuisde de zaak van Holthinrichs naar Assen, waar ze nu nog steeds als "slaapkenner" aan de weg timmeren.
Uit: Nieuwsblad van het Noorden , 26 november 1918
Okko Meeuwes stond bekend als een goede en betrokken huisarts. Het verhaal gaat dat wanneer sommige mensen hun rekeningen niet meer konden betalen dat hij tegen die mensen zei dat ze die maar bij hem moesten brengen. De oude Meeuwes trok dan zijn portemonnee. Ook zou hij arme mensen warme kleren hebben gegeven.
Dit is geen plaatje van de filmset van de Soprano's maar het zijn de 'founding fathers' van de club. E.Smit, Edzo Kolk, Hessel Hovinga en Harm Klaassens. Hovinga vindt zo'n bezemsteel blijkbaar niet comfortabel zitten... Op de kaart hieronder zien we deze boerderij rechts in de schaduw van de bomen liggen. Nog immer rijdt den rijke boer met zijn karos over de Brink
"Hé Klaos, wat bin ie daor an t doun?"
"Ach jong Haarm, ik ben de zwao 't gras an t maaien"
Horloges kopen aan de Brink Als we aan die kant van de Brink doorlopen, dan kwamen we bij de plaatselijke juwelier. In de etalage had de heer Hamster daar de mooiste sieraden liggen. Op een dag lag daar ook mijn eerste horloge. Een Stipto, van fl. 39, 50. Elke dag ging ik even kijken in de etalage naar het dat klokje dat mij voor sinterklaas 1968 werd beloofd. De heer Hamster is oud geworden met dit beroep, getuige het volgende krantenartikel uit 1983:
Na Hamster kwam Kleefstra als juwelier en horlogeman in dat pand wonen en werken. In de laatste week van 1983 kwam er door een ongeluk met een omvallende lamp brand in het pand; de bovenverdieping en een deel van de benedenverdieping brandde uit. Gelukkig geen persoonlijke ongelukken. En ook gelukkig voor het het dorpsbeeld was dat later het pand in oude staat werd hersteld.
Ook voor verlovingsringen waren we bij Kleefstra aan het goede adres: advertentie uit de Schakel van 17 februari 1971.
Voor op- en aanmerkingen of voor uw verhaal of herinnering ten aanzien van deze locatie doet u een e-mail in de brievenbus van "Het collectieve geheugen": |
(2006-10)
In 1951 verzorgde Gramser blijkbaar ook de
inning van de pachtgelden voor de heer Jipping uit Gasselte.
(2005-10) Harrie
Kloose: "Voor
Gramser was notaris Lammers en daarvoor ten Raa. Bij Lammers was
Riekus Winkelman als klerk in dienst. Het was een klein mannetje met
een bochel en werd klein Rieksie genoemd. Er wordt weleens beweerd,
dat hij model heeft gestaan voor klein Rieksie uit de verhalen van Max
Douwes, getiteld: “Mans Tierelier löp met zien dweellocht deur
Drenthe”. Of het echt waar is weet ik niet. 
Tegenover het notarishuis had
de ponyclub zijn eerste manege, in het voorhuis was het café van Jan Hatzmann:
de Ponybar. Ook dit is inmiddels geschiedenis. Jan en zijn vrouw Tiny zijn er
in de loop van het jaar 2000 mee gestopt. Tegenwoordig tapt Jan op zondag nog
biertjes in de kantine op het voetbalveld. 
