Onlangs werd ik gevraagd door Harry Driever of ik mee wilde werken aan het in stand houden van de website 'Het Collectieve Geheugen van Gieten' door regelmatig iets te schrijven over de website in de rubriek De Schakel. Na enige bedenktijd en een orientatie mijnerzijds heb ik de vraag positief beantwoord. Vanaf januari 2026 zal ik mijn bijdrage proberen te leveren. Ik wil mij graag aan jullie voorstellen in deze rubriek.Maar dan ga je nadenken en mijn herinneringen terughalen. Dan begin ik ergens in de zestiger jaren, waarin ik mensen uit Gieten heb ik leren kennen bij mijn ouders op cafe Halfweg in Papenvoort. Iedere woensdagmiddag en zaterdagochtend verzamelden de jagers uit Gieten bij ons. Onder het genot van een heerlijke kop koffie, vers gezet door Annie (of Willem) Hartlief. Rond de warme kachel werd overlegd over de jachtplannen, meestal de eerste jaren onder leiding van Ep Vorenkamp en in latere jaren door Ep Fuller.
Ik herinner me nog de heerlijke geuren van geschoten wild en natgeregende jachthonden tussen de middagpauze en na afloop.
Het dorp Gieten heb ik een beetje leren kennen doordat ik iedere twee weken op de fiets van Papenvoort naar Gieten fietste om prijzen voor de kruisjascompetitie op te halen in de winkel van Udema, zoals een rollade als hoofdprijs, karbonades, ribbetjes en als troostprijs een pakketje palingworst (mmm.lekker!).
De vraag "Jan, rie ok evenpies langs Pomona en nim maor een paor puten appels met" klinkt nog altijd vertrouwd in mijn oren. Ik heb toen de weg naar Gieten leren vinden. Meestal de kortste weg, door 'de' bos.
Toen ik in 1967 ging studeren aan de P.A. (pedagogische academie) De Eekhorst in Assen, kwam ik terecht in groep 1C, waarin veel leerlingen uit Rolde, Gieten en omstreken (Gasselte, Gasselternijveen). De brommerrijders maakten veelvuldig gebruik van hun snelle vervoersmiddelen ( toen nog zonder helm!!??) en maakten de buurt onveilig. Door toedoen van Gieter medestudenten en als fan van "the child of nature" kwam ik regelmatig in The House in Gieten, waar ik o.a. Bongo leerde kennen. Helaas heb ik hem nooit horen en zien drummen! Ik behoorde in de ogen van de gewone mens tot 'langharig tuig'. Langharig klopte wel, maar tuig? Echt niet!
Je wordt ouder en trouwt in 1976 met Willy Huizing uit Buinen. We moesten trouwen, zoals dat destijds werd gezegd. Niet omdat Willy zwanger raakte, maar omdat we een huis konden kopen in Grol(loo). Meester Hartlief is dan al een paar jaren aan het werk op de W.A. van Lieflandschool in Assen. Drie kinderen worden geboren in 1979 (Esme), 1981 (Walter) en 1984 (Gerjanne). Ik ben druk bezig in allerlei besturen van de toneelvereniging, de voetbalvereniging en in de ouderraad. Het wordt een beetje hectisch en ik stel voor dat we ergens in een groter dorp gaan wonen. Willy voelt er niets voor, maar stemt toch in om eens op zoek te gaan naar een kampeerboerderij in onze omgeving. Via makelaar Eikelaar komen we terecht in Bonnen en als Willy bij de bezichtiging de voordeur binnenstapt, is ze verkocht. We kopen het huis Bonnen 35 en maken plannen. Ik begin inmiddels met de meest noodzakelijke verbouwing en tijdens onze verhuizing slaat het noodlot toe. De buikpijn waarmee ik de verhuizing ben begonnen blijkt niet van de spanning te komen, maar een acute blindedarmontsteking te zijn. Onze telefoonaansluiting is nog niet gerealiseerd, ik loop te lang door met als gevolg een ernstige buikvliesontsteking. Het herstel duurt enige jaren; van hard werken en uitzieken in de vakanties. Achteraf uiteindelijk een positieve periode, waarin ik nauwelijks betrokken raak in/bij bestuurlijke ontwikkelingen, prima allemaal!
De jaren verstrijken met veel verbouwen en onze plannen bijstellen; toch maar geen kampeerboerderij (zonde als er dingen in en om het huis worden vernield), dan maar een klompenmakerij (te veel lawaai rondom het huis), wachten op 1 van onze kinderen die het huis willen overnemen (helaas!, geen belangstelling), dan maar verhuizen. We hebben intussen gemerkt, dat het prima wonen is in Gieten, met voldoende vermaak voor ons allen, Willy volleybalt, Jan voetbalt en geeft voetbaltraining, de kinderen leren zwemmen, voetballen en volleyballen. Gieten blijkt prima wonen voor ons, hier willen we blijven! Maar dan in een kleinere woning. Dat plan lukt uiteindelijk niet, toch maar een huis met meer slaapkamers, zodat de kinderen en kleinkinderen er ook kunnen logeren.
Terugkijkend van nu naar 2008 zijn we het erover eens, dat onze keuze voor de Spoorstraat de juiste blijkt te zijn. Gieten is een rustig dorp, met voldoende vertier en een fijne vriendenkring. Je kunt lekker je gang gaan. We wonen intussen bijna 40 jaar in Gieten, we voelen ons Gieters, we zijn Gietenaren, maar we worden nooit Gieters! Daarvoor weet je veel te weinig van de geschiedenis en kunnen wij het collectieve geheugen van Gieten niet delen. Het maakt niet uit hoeveel verhalen ik voor de historische vereniging in Ons Erfdeel heb gemaakt over geboren en getogen inwoners. Daarom vind ik het prachtig om rond te neuzen op de site 'het Colletieve geheugen van Gieten.
